Wyszukiwarka
Liczba elementów: 9
Pierwotnie zamek w Pszczynie pełnił funkcję obronną, nie było więc wokół miejsca na założenia parkowe. Dopiero kiedy przekształcono go w rezydencję, pomyślano o urozmaiceniu otoczenia. Prawdopodobnie już w XVI wieku obok zamku założono ogród warzywny i ziołowy, a nieco dalej - zwierzyniec. Z pewnością zagospodarowywano przylegające do niego pozostałości Puszczy Pszczyńskiej. Pod koniec XVIII wieku książęta Anhalt–Koethen gruntownie przebudowali park. Od frontu pałacu biegły szerokie aleje. Przy głównej usytuowano amfiteatr, i - na końcu – cmentarz rodowy właścicieli Pszczyny. Po zachodniej stronie pałacu stworzono tzw. dziką promenadę. Dzisiejszy kształt uzyskał park w połowie XIX wieku, już za panowania Hochbergów. Nadali mu oni formę angielską, krajobrazową. Spiętrzone wody Pszczynki rozlały się w malownicze jeziorka. Dzięki rozległym łąkom, samotnym drzewom, alejom z dębami, lipami, kasztanowcami i rozrosłymi rododendronami, oraz strugom wodnym, park sprawia wrażenie naturalnego. Ozdobiono go też niewielkimi budowlami, w tym pawilonem herbacianym czy wieżą widokową (dawną lodownią); na jego teren wprowadzają ozdobne bramy, np. w stylu chińskim. Obok zachodniego skrzydła zamku pochowano kilku przedstawicieli rodu Hochbergów. W kierunku wschodnim Park Zamkowy przechodzi w położony nad Pszczynką Park Dworcowy (tutaj umieszczono Skansen - Zagrodę Wsi Pszczyńskiej), od zachodu zaś graniczy z tzw. Dziką Promenadą (Zwierzyńcem). Park Zamkowy ma około 48 ha. Razem z dwoma sąsiednimi parkami obszar ten wzrasta do 156 ha.
Pierwotnie zamek w Pszczynie pełnił funkcję obronną, nie było więc wokół miejsca na założenia parkowe. Dopiero kiedy przekształcono go w rezydencję, pomyślano o urozmaiceniu otoczenia. Prawdopodobnie już w XVI wieku obok zamku założono ogród warzywny i ziołowy, a nieco dalej - zwierzyniec. Z pewnością zagospodarowywano przylegające do niego pozostałości Puszczy Pszczyńskiej. Pod koniec XVIII wieku książęta Anhalt–Koethen gruntownie przebudowali park. Od frontu pałacu biegły szerokie aleje. Przy głównej usytuowano amfiteatr, i - na końcu – cmentarz rodowy właścicieli Pszczyny. Po zachodniej stronie pałacu stworzono tzw. dziką promenadę. Dzisiejszy kształt uzyskał park w połowie XIX wieku, już za panowania Hochbergów. Nadali mu oni formę angielską, krajobrazową. Spiętrzone wody Pszczynki rozlały się w malownicze jeziorka. Dzięki rozległym łąkom, samotnym drzewom, alejom z dębami, lipami, kasztanowcami i rozrosłymi rododendronami, oraz strugom wodnym, park sprawia wrażenie naturalnego. Ozdobiono go też niewielkimi budowlami, w tym pawilonem herbacianym czy wieżą widokową (dawną lodownią); na jego teren wprowadzają ozdobne bramy, np. w stylu chińskim. Obok zachodniego skrzydła zamku pochowano kilku przedstawicieli rodu Hochbergów. W kierunku wschodnim Park Zamkowy przechodzi w położony nad Pszczynką Park Dworcowy (tutaj umieszczono Skansen - Zagrodę Wsi Pszczyńskiej), od zachodu zaś graniczy z tzw. Dziką Promenadą (Zwierzyńcem). Park Zamkowy ma około 48 ha. Razem z dwoma sąsiednimi parkami obszar ten wzrasta do 156 ha.
Pierwotnie zamek w Pszczynie pełnił funkcję obronną, nie było więc wokół miejsca na założenia parkowe. Dopiero kiedy przekształcono go w rezydencję, pomyślano o urozmaiceniu otoczenia. Prawdopodobnie już w XVI wieku obok zamku założono ogród warzywny i ziołowy, a nieco dalej - zwierzyniec. Z pewnością zagospodarowywano przylegające do niego pozostałości Puszczy Pszczyńskiej. Pod koniec XVIII wieku książęta Anhalt–Koethen gruntownie przebudowali park. Od frontu pałacu biegły szerokie aleje. Przy głównej usytuowano amfiteatr, i - na końcu – cmentarz rodowy właścicieli Pszczyny. Po zachodniej stronie pałacu stworzono tzw. dziką promenadę. Dzisiejszy kształt uzyskał park w połowie XIX wieku, już za panowania Hochbergów. Nadali mu oni formę angielską, krajobrazową. Spiętrzone wody Pszczynki rozlały się w malownicze jeziorka. Dzięki rozległym łąkom, samotnym drzewom, alejom z dębami, lipami, kasztanowcami i rozrosłymi rododendronami, oraz strugom wodnym, park sprawia wrażenie naturalnego. Ozdobiono go też niewielkimi budowlami, w tym pawilonem herbacianym czy wieżą widokową (dawną lodownią); na jego teren wprowadzają ozdobne bramy, np. w stylu chińskim. Obok zachodniego skrzydła zamku pochowano kilku przedstawicieli rodu Hochbergów. W kierunku wschodnim Park Zamkowy przechodzi w położony nad Pszczynką Park Dworcowy (tutaj umieszczono Skansen - Zagrodę Wsi Pszczyńskiej), od zachodu zaś graniczy z tzw. Dziką Promenadą (Zwierzyńcem). Park Zamkowy ma około 48 ha. Razem z dwoma sąsiednimi parkami obszar ten wzrasta do 156 ha.
Pierwotnie zamek w Pszczynie pełnił funkcję obronną, nie było więc wokół miejsca na założenia parkowe. Dopiero kiedy przekształcono go w rezydencję, pomyślano o urozmaiceniu otoczenia. Prawdopodobnie już w XVI wieku obok zamku założono ogród warzywny i ziołowy, a nieco dalej - zwierzyniec. Z pewnością zagospodarowywano przylegające do niego pozostałości Puszczy Pszczyńskiej. Pod koniec XVIII wieku książęta Anhalt–Koethen gruntownie przebudowali park. Od frontu pałacu biegły szerokie aleje. Przy głównej usytuowano amfiteatr, i - na końcu – cmentarz rodowy właścicieli Pszczyny. Po zachodniej stronie pałacu stworzono tzw. dziką promenadę. Dzisiejszy kształt uzyskał park w połowie XIX wieku, już za panowania Hochbergów. Nadali mu oni formę angielską, krajobrazową. Spiętrzone wody Pszczynki rozlały się w malownicze jeziorka. Dzięki rozległym łąkom, samotnym drzewom, alejom z dębami, lipami, kasztanowcami i rozrosłymi rododendronami, oraz strugom wodnym, park sprawia wrażenie naturalnego. Ozdobiono go też niewielkimi budowlami, w tym pawilonem herbacianym czy wieżą widokową (dawną lodownią); na jego teren wprowadzają ozdobne bramy, np. w stylu chińskim. Obok zachodniego skrzydła zamku pochowano kilku przedstawicieli rodu Hochbergów. W kierunku wschodnim Park Zamkowy przechodzi w położony nad Pszczynką Park Dworcowy (tutaj umieszczono Skansen - Zagrodę Wsi Pszczyńskiej), od zachodu zaś graniczy z tzw. Dziką Promenadą (Zwierzyńcem). Park Zamkowy ma około 48 ha. Razem z dwoma sąsiednimi parkami obszar ten wzrasta do 156 ha.
Pierwotnie zamek w Pszczynie pełnił funkcję obronną, nie było więc wokół miejsca na założenia parkowe. Dopiero kiedy przekształcono go w rezydencję, pomyślano o urozmaiceniu otoczenia. Prawdopodobnie już w XVI wieku obok zamku założono ogród warzywny i ziołowy, a nieco dalej - zwierzyniec. Z pewnością zagospodarowywano przylegające do niego pozostałości Puszczy Pszczyńskiej. Pod koniec XVIII wieku książęta Anhalt–Koethen gruntownie przebudowali park. Od frontu pałacu biegły szerokie aleje. Przy głównej usytuowano amfiteatr, i - na końcu – cmentarz rodowy właścicieli Pszczyny. Po zachodniej stronie pałacu stworzono tzw. dziką promenadę. Dzisiejszy kształt uzyskał park w połowie XIX wieku, już za panowania Hochbergów. Nadali mu oni formę angielską, krajobrazową. Spiętrzone wody Pszczynki rozlały się w malownicze jeziorka. Dzięki rozległym łąkom, samotnym drzewom, alejom z dębami, lipami, kasztanowcami i rozrosłymi rododendronami, oraz strugom wodnym, park sprawia wrażenie naturalnego. Ozdobiono go też niewielkimi budowlami, w tym pawilonem herbacianym czy wieżą widokową (dawną lodownią); na jego teren wprowadzają ozdobne bramy, np. w stylu chińskim. Obok zachodniego skrzydła zamku pochowano kilku przedstawicieli rodu Hochbergów. W kierunku wschodnim Park Zamkowy przechodzi w położony nad Pszczynką Park Dworcowy (tutaj umieszczono Skansen - Zagrodę Wsi Pszczyńskiej), od zachodu zaś graniczy z tzw. Dziką Promenadą (Zwierzyńcem). Park Zamkowy ma około 48 ha. Razem z dwoma sąsiednimi parkami obszar ten wzrasta do 156 ha.
Wycieczki: Pszczyna zimą
Pierwotnie zamek w Pszczynie pełnił funkcję obronną, nie było więc wokół miejsca na założenia parkowe. Dopiero kiedy przekształcono go w rezydencję, pomyślano o urozmaiceniu otoczenia. Prawdopodobnie już w XVI wieku obok zamku założono ogród warzywny i ziołowy, a nieco dalej - zwierzyniec. Z pewnością zagospodarowywano przylegające do niego pozostałości Puszczy Pszczyńskiej. Pod koniec XVIII wieku książęta Anhalt–Koethen gruntownie przebudowali park. Od frontu pałacu biegły szerokie aleje. Przy głównej usytuowano amfiteatr, i - na końcu – cmentarz rodowy właścicieli Pszczyny. Po zachodniej stronie pałacu stworzono tzw. dziką promenadę. Dzisiejszy kształt uzyskał park w połowie XIX wieku, już za panowania Hochbergów. Nadali mu oni formę angielską, krajobrazową. Spiętrzone wody Pszczynki rozlały się w malownicze jeziorka. Dzięki rozległym łąkom, samotnym drzewom, alejom z dębami, lipami, kasztanowcami i rozrosłymi rododendronami, oraz strugom wodnym, park sprawia wrażenie naturalnego. Ozdobiono go też niewielkimi budowlami, w tym pawilonem herbacianym czy wieżą widokową (dawną lodownią); na jego teren wprowadzają ozdobne bramy, np. w stylu chińskim. Obok zachodniego skrzydła zamku pochowano kilku przedstawicieli rodu Hochbergów. W kierunku wschodnim Park Zamkowy przechodzi w położony nad Pszczynką Park Dworcowy (tutaj umieszczono Skansen - Zagrodę Wsi Pszczyńskiej), od zachodu zaś graniczy z tzw. Dziką Promenadą (Zwierzyńcem). Park Zamkowy ma około 48 ha. Razem z dwoma sąsiednimi parkami obszar ten wzrasta do 156 ha.
Wycieczki: Pszczyna zimą
Pierwotnie zamek w Pszczynie pełnił funkcję obronną, nie było więc wokół miejsca na założenia parkowe. Dopiero kiedy przekształcono go w rezydencję, pomyślano o urozmaiceniu otoczenia. Prawdopodobnie już w XVI wieku obok zamku założono ogród warzywny i ziołowy, a nieco dalej - zwierzyniec. Z pewnością zagospodarowywano przylegające do niego pozostałości Puszczy Pszczyńskiej. Pod koniec XVIII wieku książęta Anhalt–Koethen gruntownie przebudowali park. Od frontu pałacu biegły szerokie aleje. Przy głównej usytuowano amfiteatr, i - na końcu – cmentarz rodowy właścicieli Pszczyny. Po zachodniej stronie pałacu stworzono tzw. dziką promenadę. Dzisiejszy kształt uzyskał park w połowie XIX wieku, już za panowania Hochbergów. Nadali mu oni formę angielską, krajobrazową. Spiętrzone wody Pszczynki rozlały się w malownicze jeziorka. Dzięki rozległym łąkom, samotnym drzewom, alejom z dębami, lipami, kasztanowcami i rozrosłymi rododendronami, oraz strugom wodnym, park sprawia wrażenie naturalnego. Ozdobiono go też niewielkimi budowlami, w tym pawilonem herbacianym czy wieżą widokową (dawną lodownią); na jego teren wprowadzają ozdobne bramy, np. w stylu chińskim. Obok zachodniego skrzydła zamku pochowano kilku przedstawicieli rodu Hochbergów. W kierunku wschodnim Park Zamkowy przechodzi w położony nad Pszczynką Park Dworcowy (tutaj umieszczono Skansen - Zagrodę Wsi Pszczyńskiej), od zachodu zaś graniczy z tzw. Dziką Promenadą (Zwierzyńcem). Park Zamkowy ma około 48 ha. Razem z dwoma sąsiednimi parkami obszar ten wzrasta do 156 ha.
Wycieczki: Czantoria
Wielka Czantoria opada ku dolinom Wisły i Olzy stromymi zboczami, które porastają lasy - przeważnie bukowe i świerkowo-jodłowe. Najbardziej cenne pod względem przyrodniczym fragmenty lasów, o naturalnym charakterze, chronione są w rezerwatach przyrody znajdujących się po obu stronach granicy państwowej. Kolejką krzesełkową można wyjechać z Ustronia Polany na znajdująca się na Czantorii polanę Stokłosica, skąd na szczyt pozostaje dwadzieścia pięć minut spaceru. Będąc na szczycie Czantorii możemy skorzystać ze znajdującej się po czeskiej stronie wieży widokowej. Rozległa panorama, oprócz terenów Beskidu Śląskiego, obejmuje także znajdujący się po stronie Republiki Czeskiej Beskid Śląsko-Morawski. Widać stąd ponadto miasta południowej części Górnego Śląska, a w przypadku lepszej pogody także odleglejsze pasma górskie Polski, Czech i Słowacji. Poniżej szczytu, nieco na zachód, po czeskiej stronie granicy, znajduje się schronisko. Obiekt ten postawiony został w latach 1903-1904, jeszcze przez niemiecką organizacje turystyczną Beskidenverein, w ramach niemiecko-polskiej rywalizacji kulturalnej i turystycznej w tej części Beskidów. Po wytyczeniu granicy polsko-czechosłowackiej w 1920 roku schronisko znalazło się po drugiej stronie. W Polsce znajdowało się przez krótki czas przed II wojną, po zaanektowaniu Zaolzia w 1938 roku. Po wojnie znalazło się z powrotem w Czechosłowacji. W latach PRL, z uwagi na restrykcje graniczne, schronisko było niedostępne, często też szlaków w tym rejonie pilnowały dość liczne patrole wojskowe. W latach 90. XX w. otwarto tutaj turystyczne przejście graniczne, zaś od czasu przytąpienia Polski i Czech do porozumienia z Schengen (w 2007 roku) granicę można przekraczać bez przeszkód (pamiętając o obowiązku posiadania dokumentu tożsamości). Tak w schronisku, jak i na wieży widokowej można płacić i w koronach czeskich i złotówkach. Najkrótsze szlaki turystyczne na Czantorię prowadzą z Ustronia oraz leżącego po drugiej stronie granicy Nýdka. Ze szczytu można wędrować w stronę góry Tuł i Goleszowa, albo też wybrać się na dłuższą wycieczkę Głównym Szlakiem Beskidzkim, w stronę Stożka i Baraniej Góry.
Rejon szczytu Baraniej Góry oraz spory fragment zboczy zachodnich objęty jest rezerwatem przyrody, chroniącym w niższych partiach lasy jodłowo-bukowe (piętro roślinne regla dolnego), w wyższych zaś lasy świerkowe (piętro regla górnego). Wprowadzono tu sztucznie także limby i kosodrzewinę. Z rzadkich roślin występuje tu m.in. tocja karpacka, gatunek charakterystyczny głównie dla Alp, w Karpatach rzadszy. Ochronie podlegają także cieki wodne Białej i Czarnej Wisełki. Barania Góra stanowi węzeł szlaków turystycznych. Można tu dotrzeć z Wisły Czarnego szlakiem niebieskim, obok wodospadów Białej Wisełki (trasa zajmuje ok. 2,5 godziny). Inna trasa wiedzie na szczyt z przystanku autobusowego „Wisła Czarne I”, prowadząc obok schroniska na Przysłopie (3 godziny, szlak czarny, a potem od schroniska czerwony). Przez masyw Baraniej Góry przebiega znakowany czerwonym kolorem Główny Szlak Beskidzki, którym można wyjść na szczyt z Przełęczy Kubalonka (3 godziny), lub od przeciwnej strony, z Węgierskiej Górki (4,5 godziny). Inne warianty podejścia na Baranią Górę wiodą m.in. z miejscowości Kamesznica (szlak czarny, 3 godziny) lub ze Zwardonia (trasa dłuższa, szlak niebieski, 6 godzin). Z masywu można ponadto wybrać się na wyprawę najwyższymi szczytami Pasma Baraniej Góry i Skrzycznego w stronę Szczyrku, lub też skorzystać z innych możliwości wycieczek, jakie daje gęsta sieć szlaków Beskidu Śląskiego. Ze znajdującej się na szczycie wieży widokowej, zbudowanej w 1991 r. społecznym wysiłkiem kilkunastu działaczy PTTK z Oddziału Górnośląskiego w Katowicach, podziwiać możemy rozległą panoramę. Wśród najbliżej położonych pasm górskich bardzo dobrze widać stąd właściwie wszystkie najważniejsze szczyty Beskidu Śląskiego, za którymi na wchód i północny wschód dostrzeżemy także znacznie niższe pasma Beskidu Małego. Widok stąd na południe i wschód obejmuje także Beskid Żywiecki z charakterystyczną Babią Górą, masywem Pilska i Lipowskiej oraz grupą Wielkiej Raczy. Na zachód, za bliżej położonymi pasmami Beskidu Śląskiego, prezentują się szczyty Beskidu Morawsko-Śląskiego z Łysą Górą, znajdujące się już na terenie Republiki Czeskiej. Przy lepszej pogodzie, w oddali, na południu, uwagę zwraca pasmo Małej Fatry, położone na terenie Słowacji. Widać stąd również szczyty Tatr.