Biała była jeszcze wsią, graniczącą przez rzekę o tej samej nazwie z prężnym miastem Bielskiem, kiedy na początku XVIII wieku kupiec Baltazar Damek ufundował kaplicę pod wezwaniem Opatrzności Bożej w miejscu, w którym cudem uniknął śmierci z ręki szwedzkiego żołnierza. Po pewnym czasie kuratelę nad świątynią przejęli jezuici, prowadzący już w mieście Białej (prawa miejskie – 1723 rok) misje katolickie. Wkrótce zakonnicy podjęli decyzję o budowie okazalszej budowli.
Kościół stawiano w latach 1760-1769. Autorem projektu był Jan Józef Polaczek, a głównymi budowniczymi Gotfryd Beger i Jan Fieber. Inwestycję wspierał finansowo starosta lipnicki, Henryk Bruehl. Początkowo, do kasaty zakonu jezuitów w 1773 roku, patronem świątyni był św. Ignacy Loyola. Później przyjęto wezwanie Opatrzności Bożej.
Pierwotnie budowla składała się z krótkiej nawy i dwóch niewysokich wież. W połowie XIX wieku nawę przedłużono, dodano galerie i prezbiterium. Ostatecznie, w latach 1886-1887, pod okiem architekta Emanuela Rosta, przebudowano fasadę, podwyższając wieże i umieszczając zegar pomiędzy nimi. Dzięki temu kościół zyskał elegancką formę w stylu neobaroku austriackiego.
Wewnątrz świątynia posiada jednolity, barokowy wystrój, w którym widoczne są wpływy śląsko-morawskie. Zaraz po wejściu do kościoła zachwycają ustawione symetrycznie: ambona w kształcie łodzi i chrzcielnica, której zaplecek zdobią płaskorzeźby ze sceną chrztu Chrystusa w Jordanie - z całym bogactwem otoczenia. Reszta wyposażenia pochodzi głównie z XIX wieku. W efektownym ołtarzu głównym odnajdziemy obraz „Cudowne rozmnożenie chleba”, na którym, nad wyobrażonymi postaciami, widzimy Oko Opatrzności. Powyżej obrazu zaś umieszczono napis: „Deus providebit” czyli „Bóg widzi”. Godne uwagi są także stacje Drogi Krzyżowej, autorstwa słowackiego malarza Piotra Bohuna. Organy wykonała znana firma Bracia Rieger.
