Wyszukiwarka
Liczba elementów: 257
Obecność żubrów na ziemi pszczyńskiej sięga roku 1865, kiedy książę pszczyński Jan Henryk XI Hochberg za 20 jeleni otrzymał od cara Aleksandra II 4 żubry. Po I wojnie światowej, kiedy białowieskie stado żubrów było wytępione, dzięki żubrom pszczyńskim zdołano je odbudować. Hodowla żubrów pszczyńskich odbywa się w rezerwacie „Żubrowisko” w Jankowicach, natomiast na terenie parku pszczyńskiego urządzono Pokazową Zagrodę Żubrów, w skład której wchodzą dwie zagrody, których łączna powierzchnia wynosi ok. 10 ha. Towarzyszą im paśniki, obiekt kwarantannowy oraz magazyny karmy. Zwierzęta oglądać można z widokowego pomostu (osoby niepełnosprawne mogą na niego wyjechać windą). Obok żubrów znajdziemy tutaj również innych przedstawicieli świata zwierzęcego. Na terenie Zagrody mieszkają jelenie, sarny, daniele, muflony, a także kaczki krzyżówki, kazarki rdzawe, łabędzie, bernikle, gęsi łabędzionose oraz dumnie przechadzające się pawie. Zwiedzanie ułatwia ścieżka edukacyjna oraz ekspozycja prezentująca świat zwierzęcy i roślinny ziemi pszczyńskiej. W interesujący i przystępny sposób ze zwyczajami żubrów oraz ich historią w Pszczynie zaznajamia trójwymiarowy film. Salę kinową można wykorzystać także dla celów seminariów, szkoleń czy spotkań biznesowych. W sąsiedztwie obiektu znajduje się restauracja. Żubr jest zwierzęciem roślinożernym - zjada przede wszystkim rośliny zielne i trawy, zaś zimą i wiosną także korę i pędy niektórych drzew i krzewów oraz żołędzie i kasztany. Większość czasu w dzień żubr spędza właśnie na jedzeniu - warto wiedzieć, że dorosły osobnik konsumuje od 40 do 60 kg pożywienia na dobę. Żubr był kiedyś zagrożony wyginięciem. Jego populacja spadała od średniowiecza w miarę wyrębu lasów i polowań. Pod koniec XVIII wieku gatunek ten występował tylko w Puszczy Białowieskiej i na Kaukazie. Ochronę gatunku podejmowali polscy królowie i carowie rosyjscy, jednak w okresie międzywojennym były na świecie już tylko 54 żubry. Wszystkie żyjące dziś egzemplarze tego pięknego gatunku są potomkami 12 zwierząt, z których odtworzono obecną populację. W ostatnich latach na całym świecie żyło około 4200 osobników, z czego jedna trzecia przebywała w zamkniętych hodowlach. W Polsce jest ok. 1200 przedstawicieli tego gatunku - połowa w Puszczy Białowieskiej.
Żydzi w większej liczbie przybyli do Bielska w XIX wieku, kiedy miasto przeżywało okres dynamicznego rozwoju przemysłowego. W latach 30. XIX wieku żyło tutaj już ponad 400 osób pochodzenia żydowskiego. Wraz ze wzrostem liczebnym pojawiła się potrzeba uniezależnienia od gminy w Cieszynie. W 1839 roku powstał pierwszy dom modlitwy, a dziesięć lat później gmina uzyskała pozwolenie na organizację własnej nekropolii. W 1865 roku miejscowi starozakonni uzyskali samodzielność w ramach Żydowskiej Gminy Wyznaniowej w Bielsku. W latach 90. XIX wieku stanęła w mieście synagoga. Z biegiem dziesięcioleci rosły liczebność i znaczenie Żydów. W 1921 roku ludność wyznania mojżeszowego stanowiła ponad 20 procent ogółu mieszkańców. Cmentarz założono na dwu i półhektarowej działce w Aleksandrowicach, przy dzisiejszej ulicy Cieszyńskiej 92. Plac nabył za pieniądze ze składek Adolf Bruell. Do dziś zachowało się około 1200 nagrobków (ogólna liczba pochówków przekracza 3 tys.), w większości w formie prostych macew. Odnajdziemy tutaj najpopularniejsze płyty piaskowcowe, ale również wytworne, marmurowe. Inskrypcje wykonywano w językach hebrajskim, niemieckim, jidysz i polskim. Pochowano tu wielu znanych i cenionych obywateli Bielska. Wymieńmy chociażby nazwiska profesora Michaela Berkowitza, Karola Korna (architekt, projektant m.in. bielskiej synagogi) czy Salomona Pollaka (we władzach miejskich nadzorował budowę kanalizacji i gazyfikację Bielska). Wyodrębniono tu także kwaterę wojskową z ofiarami I wojny światowej. Po II wojnie na kirkut przy Cieszyńskiej przeniesiono część nagrobków z cmentarza przy ul. Wyzwolenia. Cmentarz jest otoczony murem. Dom przedpogrzebowy zbudowano w roku 1885. Zaprojektował go w stylu neoromańsko-mauretańskim Karol Korn; do zabytków zaliczono jego polichromię stropową. Od 1997 roku nekropolia pozostaje w gestii Żydowskiej Gminy Wyznaniowej w Bielsku i wciąż jest miejscem pochówków.
Żydzi w większej liczbie przybyli do Bielska w XIX wieku, kiedy miasto przeżywało okres dynamicznego rozwoju przemysłowego. W latach 30. XIX wieku żyło tutaj już ponad 400 osób pochodzenia żydowskiego. Wraz ze wzrostem liczebnym pojawiła się potrzeba uniezależnienia od gminy w Cieszynie. W 1839 roku powstał pierwszy dom modlitwy, a dziesięć lat później gmina uzyskała pozwolenie na organizację własnej nekropolii. W 1865 roku miejscowi starozakonni uzyskali samodzielność w ramach Żydowskiej Gminy Wyznaniowej w Bielsku. W latach 90. XIX wieku stanęła w mieście synagoga. Z biegiem dziesięcioleci rosły liczebność i znaczenie Żydów. W 1921 roku ludność wyznania mojżeszowego stanowiła ponad 20 procent ogółu mieszkańców. Cmentarz założono na dwu i półhektarowej działce w Aleksandrowicach, przy dzisiejszej ulicy Cieszyńskiej 92. Plac nabył za pieniądze ze składek Adolf Bruell. Do dziś zachowało się około 1200 nagrobków (ogólna liczba pochówków przekracza 3 tys.), w większości w formie prostych macew. Odnajdziemy tutaj najpopularniejsze płyty piaskowcowe, ale również wytworne, marmurowe. Inskrypcje wykonywano w językach hebrajskim, niemieckim, jidysz i polskim. Pochowano tu wielu znanych i cenionych obywateli Bielska. Wymieńmy chociażby nazwiska profesora Michaela Berkowitza, Karola Korna (architekt, projektant m.in. bielskiej synagogi) czy Salomona Pollaka (we władzach miejskich nadzorował budowę kanalizacji i gazyfikację Bielska). Wyodrębniono tu także kwaterę wojskową z ofiarami I wojny światowej. Po II wojnie na kirkut przy Cieszyńskiej przeniesiono część nagrobków z cmentarza przy ul. Wyzwolenia. Cmentarz jest otoczony murem. Dom przedpogrzebowy zbudowano w roku 1885. Zaprojektował go w stylu neoromańsko-mauretańskim Karol Korn; do zabytków zaliczono jego polichromię stropową. Od 1997 roku nekropolia pozostaje w gestii Żydowskiej Gminy Wyznaniowej w Bielsku i wciąż jest miejscem pochówków.
Żydzi w większej liczbie przybyli do Bielska w XIX wieku, kiedy miasto przeżywało okres dynamicznego rozwoju przemysłowego. W latach 30. XIX wieku żyło tutaj już ponad 400 osób pochodzenia żydowskiego. Wraz ze wzrostem liczebnym pojawiła się potrzeba uniezależnienia od gminy w Cieszynie. W 1839 roku powstał pierwszy dom modlitwy, a dziesięć lat później gmina uzyskała pozwolenie na organizację własnej nekropolii. W 1865 roku miejscowi starozakonni uzyskali samodzielność w ramach Żydowskiej Gminy Wyznaniowej w Bielsku. W latach 90. XIX wieku stanęła w mieście synagoga. Z biegiem dziesięcioleci rosły liczebność i znaczenie Żydów. W 1921 roku ludność wyznania mojżeszowego stanowiła ponad 20 procent ogółu mieszkańców. Cmentarz założono na dwu i półhektarowej działce w Aleksandrowicach, przy dzisiejszej ulicy Cieszyńskiej 92. Plac nabył za pieniądze ze składek Adolf Bruell. Do dziś zachowało się około 1200 nagrobków (ogólna liczba pochówków przekracza 3 tys.), w większości w formie prostych macew. Odnajdziemy tutaj najpopularniejsze płyty piaskowcowe, ale również wytworne, marmurowe. Inskrypcje wykonywano w językach hebrajskim, niemieckim, jidysz i polskim. Pochowano tu wielu znanych i cenionych obywateli Bielska. Wymieńmy chociażby nazwiska profesora Michaela Berkowitza, Karola Korna (architekt, projektant m.in. bielskiej synagogi) czy Salomona Pollaka (we władzach miejskich nadzorował budowę kanalizacji i gazyfikację Bielska). Wyodrębniono tu także kwaterę wojskową z ofiarami I wojny światowej. Po II wojnie na kirkut przy Cieszyńskiej przeniesiono część nagrobków z cmentarza przy ul. Wyzwolenia. Cmentarz jest otoczony murem. Dom przedpogrzebowy zbudowano w roku 1885. Zaprojektował go w stylu neoromańsko-mauretańskim Karol Korn; do zabytków zaliczono jego polichromię stropową. Od 1997 roku nekropolia pozostaje w gestii Żydowskiej Gminy Wyznaniowej w Bielsku i wciąż jest miejscem pochówków.
Jak wskazują badania, w miejscu obecnego zamku już co najmniej od połowy XV w. istniała warownia. Tutejsze tereny, z kilkoma zamkami, należące przez pewien czas do książąt oświęcimskich, stanowiły bazę dla rycerzy-rabusiów, którzy (popierani przez tutejszych książąt) dokonywali łupieżczych wypadów przeciw Małopolsce. Stało się to przyczyną konfliktu z królem Polski, Kazimierzem Jagiellończykiem, oraz starć zbrojnych. Gdy tereny te dostały się we władanie Komorowskich herbu Korczak, ich polityczne lawirowanie pomiędzy Polską a Węgrami również stwarzało dla kraju zagrożenie, co stało się przyczyną podjętej przez Kazimierza Jagiellończyka w 1477 r. zbrojnej akcji, w wyniku której tutejszy zamek został zburzony. Kolejną budowlę wzniósł tu Jan Komorowski, na przełomie XV i XVI w. Zamek ten, obok dwóch budynków mieszkalnych posiadał bramę warowną oraz dwie narożne baszty. Połowa XVI w. przyniosła rozbudowę zamku przez Jana Spytka i Krzysztofa Komorowskiego, w wyniku której powstała typowa, renesansowa rezydencja z arkadowych dziedzińcem, wzorowanym na wawelskim. Przez pewien czas rezydencja należała do znanego awanturnika i hulaki, Mikołaja Komorowskiego, który prowadząc kosztowne wojny z sąsiadami coraz bardziej się zadłużał, więc zaczął produkcję fałszywych monet. W 1623 r. zamek mocno zniszczony został przez najazd braci Rylskich, wierzycieli Komorowskiego. W 1624 rezydencję zakupiła żona Zygmunta III Wazy, królowa Konstancja, remontując oraz podwyższając budowlę. Pół wieku później nabyta została z kolei przez hrabiów Wielopolskich, którzy dokonali dalszej rozbudowy w stylu barokowym (w początkach XVIII w.). Rok 1838 przyniósł zakup tych dóbr przez Habsburgów. Kolejne przebudowy doprowadziły do nadania rezydencji stylu neogotyckiego, niemniej jednak zachowała się gotycka wieża oraz renesansowy dziedziniec. Od 2005 r. zamek jest siedzibą Muzeum Miejskiego, którego tradycje sięgają lat międzywojennych.
Górki Wielkie są (wbrew nazwie) niewielką miejscowością powiatu cieszyńskiego, położoną pomiędzy Skoczowem a Brenną. Dwór w Górkach Wielkich zbudowano w 1734 r. Przez dziesiątki lat zmieniał swoich właścicieli, aż do r. 1922, gdy zamieszkała w nim rodzina Kossaków – Tadeusz i Anna, a później również ich córka, Zofia Kossak, urodzona w r. 1889, zmarła w 1968. To właśnie w góreckim dworze powstały jej najsłynniejsze utwory poświęcone Śląskowi (m.in. „Nieznany kraj”, „Wielcy i mali”), dla dzieci i młodzieży („Kłopoty Kacperka góreckiego skrzata”, „Topsy i Lupus”, „Bursztyny”), a przede wszystkim wielkie powieści historyczne (m.in. trylogia: „Krzyżowcy”, „Król trędowaty” i „Bez oręża”). W okresie międzywojennym dwór tętnił życiem artystycznym. Przyjeżdżali tu m.in. Jan Parandowski, Maria Dąbrowska, Melchior Wańkowicz czy Wojciech Kossak ze swoimi dziećmi (Jerzym Kossakiem, Marią Pawlikowską-Jasnorzewską i Magdaleną Samozwaniec). Niestety dwór nie przetrwał pożogi II wojny światowej. Spadkobiercy Zofii Kossak i jej męża, Zygmunta Szatkowskiego, postanowili przywrócić dworowi dawną świetność i pamięć o swoim znakomitym rodzie. W 2010 r., w odnowionej części budynku otwarto Centrum Kultury i Sztuki „Dwór Kossaków”. Znalazły się tu m.in. eksponaty związane z Zofią i jej sławną rodziną. Dzięki nowoczesnym multimediom można zobaczyć zdjęcia, fototapety czy wysłuchać głosu samej pisarki. Głównym zadaniem Centrum jest prowadzenie działalności edukacyjnej (np. warsztaty literackie, plastyczne, teatralne, wernisaże) oraz prezentacja zbiorów związanych z życiem i twórczością pisarki. Od kilku już lat Fundacja im. Zofii Kossak organizuje tu słynne już cykle imprez kulturalnych - tzw. „Artystyczne Lato u Kossaków” (plenery malarskie i rzeźbiarskie, koncerty, spektakle teatralne itp.). Warto zwrócić uwagę również na park otaczający zabytkowy dwór oraz na odrestaurowane zabudowania gospodarcze dawnego folwarku Kossaków. Nieopodal dworu, w dawnym domku ogrodnika (w którym Zofia spędziła ostatnie lata życia, od 1957 do 1968 r.) działa - utworzone jeszcze przez męża pisarki, Zygmunta Szatkowskiego - Muzeum Biograficzne im. Zofii Kossak.
Górki Wielkie są (wbrew nazwie) niewielką miejscowością powiatu cieszyńskiego, położoną pomiędzy Skoczowem a Brenną. Dwór w Górkach Wielkich zbudowano w 1734 r. Przez dziesiątki lat zmieniał swoich właścicieli, aż do r. 1922, gdy zamieszkała w nim rodzina Kossaków – Tadeusz i Anna, a później również ich córka, Zofia Kossak, urodzona w r. 1889, zmarła w 1968. To właśnie w góreckim dworze powstały jej najsłynniejsze utwory poświęcone Śląskowi (m.in. „Nieznany kraj”, „Wielcy i mali”), dla dzieci i młodzieży („Kłopoty Kacperka góreckiego skrzata”, „Topsy i Lupus”, „Bursztyny”), a przede wszystkim wielkie powieści historyczne (m.in. trylogia: „Krzyżowcy”, „Król trędowaty” i „Bez oręża”). W okresie międzywojennym dwór tętnił życiem artystycznym. Przyjeżdżali tu m.in. Jan Parandowski, Maria Dąbrowska, Melchior Wańkowicz czy Wojciech Kossak ze swoimi dziećmi (Jerzym Kossakiem, Marią Pawlikowską-Jasnorzewską i Magdaleną Samozwaniec). Niestety dwór nie przetrwał pożogi II wojny światowej. Spadkobiercy Zofii Kossak i jej męża, Zygmunta Szatkowskiego, postanowili przywrócić dworowi dawną świetność i pamięć o swoim znakomitym rodzie. W 2010 r., w odnowionej części budynku otwarto Centrum Kultury i Sztuki „Dwór Kossaków”. Znalazły się tu m.in. eksponaty związane z Zofią i jej sławną rodziną. Dzięki nowoczesnym multimediom można zobaczyć zdjęcia, fototapety czy wysłuchać głosu samej pisarki. Głównym zadaniem Centrum jest prowadzenie działalności edukacyjnej (np. warsztaty literackie, plastyczne, teatralne, wernisaże) oraz prezentacja zbiorów związanych z życiem i twórczością pisarki. Od kilku już lat Fundacja im. Zofii Kossak organizuje tu słynne już cykle imprez kulturalnych - tzw. „Artystyczne Lato u Kossaków” (plenery malarskie i rzeźbiarskie, koncerty, spektakle teatralne itp.). Warto zwrócić uwagę również na park otaczający zabytkowy dwór oraz na odrestaurowane zabudowania gospodarcze dawnego folwarku Kossaków. Nieopodal dworu, w dawnym domku ogrodnika (w którym Zofia spędziła ostatnie lata życia, od 1957 do 1968 r.) działa - utworzone jeszcze przez męża pisarki, Zygmunta Szatkowskiego - Muzeum Biograficzne im. Zofii Kossak.
Górki Wielkie są (wbrew nazwie) niewielką miejscowością powiatu cieszyńskiego, położoną pomiędzy Skoczowem a Brenną. Dwór w Górkach Wielkich zbudowano w 1734 r. Przez dziesiątki lat zmieniał swoich właścicieli, aż do r. 1922, gdy zamieszkała w nim rodzina Kossaków – Tadeusz i Anna, a później również ich córka, Zofia Kossak, urodzona w r. 1889, zmarła w 1968. To właśnie w góreckim dworze powstały jej najsłynniejsze utwory poświęcone Śląskowi (m.in. „Nieznany kraj”, „Wielcy i mali”), dla dzieci i młodzieży („Kłopoty Kacperka góreckiego skrzata”, „Topsy i Lupus”, „Bursztyny”), a przede wszystkim wielkie powieści historyczne (m.in. trylogia: „Krzyżowcy”, „Król trędowaty” i „Bez oręża”). W okresie międzywojennym dwór tętnił życiem artystycznym. Przyjeżdżali tu m.in. Jan Parandowski, Maria Dąbrowska, Melchior Wańkowicz czy Wojciech Kossak ze swoimi dziećmi (Jerzym Kossakiem, Marią Pawlikowską-Jasnorzewską i Magdaleną Samozwaniec). Niestety dwór nie przetrwał pożogi II wojny światowej. Spadkobiercy Zofii Kossak i jej męża, Zygmunta Szatkowskiego, postanowili przywrócić dworowi dawną świetność i pamięć o swoim znakomitym rodzie. W 2010 r., w odnowionej części budynku otwarto Centrum Kultury i Sztuki „Dwór Kossaków”. Znalazły się tu m.in. eksponaty związane z Zofią i jej sławną rodziną. Dzięki nowoczesnym multimediom można zobaczyć zdjęcia, fototapety czy wysłuchać głosu samej pisarki. Głównym zadaniem Centrum jest prowadzenie działalności edukacyjnej (np. warsztaty literackie, plastyczne, teatralne, wernisaże) oraz prezentacja zbiorów związanych z życiem i twórczością pisarki. Od kilku już lat Fundacja im. Zofii Kossak organizuje tu słynne już cykle imprez kulturalnych - tzw. „Artystyczne Lato u Kossaków” (plenery malarskie i rzeźbiarskie, koncerty, spektakle teatralne itp.). Warto zwrócić uwagę również na park otaczający zabytkowy dwór oraz na odrestaurowane zabudowania gospodarcze dawnego folwarku Kossaków. Nieopodal dworu, w dawnym domku ogrodnika (w którym Zofia spędziła ostatnie lata życia, od 1957 do 1968 r.) działa - utworzone jeszcze przez męża pisarki, Zygmunta Szatkowskiego - Muzeum Biograficzne im. Zofii Kossak.
Górki Wielkie są (wbrew nazwie) niewielką miejscowością powiatu cieszyńskiego, położoną pomiędzy Skoczowem a Brenną. Dwór w Górkach Wielkich zbudowano w 1734 r. Przez dziesiątki lat zmieniał swoich właścicieli, aż do r. 1922, gdy zamieszkała w nim rodzina Kossaków – Tadeusz i Anna, a później również ich córka, Zofia Kossak, urodzona w r. 1889, zmarła w 1968. To właśnie w góreckim dworze powstały jej najsłynniejsze utwory poświęcone Śląskowi (m.in. „Nieznany kraj”, „Wielcy i mali”), dla dzieci i młodzieży („Kłopoty Kacperka góreckiego skrzata”, „Topsy i Lupus”, „Bursztyny”), a przede wszystkim wielkie powieści historyczne (m.in. trylogia: „Krzyżowcy”, „Król trędowaty” i „Bez oręża”). W okresie międzywojennym dwór tętnił życiem artystycznym. Przyjeżdżali tu m.in. Jan Parandowski, Maria Dąbrowska, Melchior Wańkowicz czy Wojciech Kossak ze swoimi dziećmi (Jerzym Kossakiem, Marią Pawlikowską-Jasnorzewską i Magdaleną Samozwaniec). Niestety dwór nie przetrwał pożogi II wojny światowej. Spadkobiercy Zofii Kossak i jej męża, Zygmunta Szatkowskiego, postanowili przywrócić dworowi dawną świetność i pamięć o swoim znakomitym rodzie. W 2010 r., w odnowionej części budynku otwarto Centrum Kultury i Sztuki „Dwór Kossaków”. Znalazły się tu m.in. eksponaty związane z Zofią i jej sławną rodziną. Dzięki nowoczesnym multimediom można zobaczyć zdjęcia, fototapety czy wysłuchać głosu samej pisarki. Głównym zadaniem Centrum jest prowadzenie działalności edukacyjnej (np. warsztaty literackie, plastyczne, teatralne, wernisaże) oraz prezentacja zbiorów związanych z życiem i twórczością pisarki. Od kilku już lat Fundacja im. Zofii Kossak organizuje tu słynne już cykle imprez kulturalnych - tzw. „Artystyczne Lato u Kossaków” (plenery malarskie i rzeźbiarskie, koncerty, spektakle teatralne itp.). Warto zwrócić uwagę również na park otaczający zabytkowy dwór oraz na odrestaurowane zabudowania gospodarcze dawnego folwarku Kossaków. Nieopodal dworu, w dawnym domku ogrodnika (w którym Zofia spędziła ostatnie lata życia, od 1957 do 1968 r.) działa - utworzone jeszcze przez męża pisarki, Zygmunta Szatkowskiego - Muzeum Biograficzne im. Zofii Kossak.
Górki Wielkie są (wbrew nazwie) niewielką miejscowością powiatu cieszyńskiego, położoną pomiędzy Skoczowem a Brenną. Dwór w Górkach Wielkich zbudowano w 1734 r. Przez dziesiątki lat zmieniał swoich właścicieli, aż do r. 1922, gdy zamieszkała w nim rodzina Kossaków – Tadeusz i Anna, a później również ich córka, Zofia Kossak, urodzona w r. 1889, zmarła w 1968. To właśnie w góreckim dworze powstały jej najsłynniejsze utwory poświęcone Śląskowi (m.in. „Nieznany kraj”, „Wielcy i mali”), dla dzieci i młodzieży („Kłopoty Kacperka góreckiego skrzata”, „Topsy i Lupus”, „Bursztyny”), a przede wszystkim wielkie powieści historyczne (m.in. trylogia: „Krzyżowcy”, „Król trędowaty” i „Bez oręża”). W okresie międzywojennym dwór tętnił życiem artystycznym. Przyjeżdżali tu m.in. Jan Parandowski, Maria Dąbrowska, Melchior Wańkowicz czy Wojciech Kossak ze swoimi dziećmi (Jerzym Kossakiem, Marią Pawlikowską-Jasnorzewską i Magdaleną Samozwaniec). Niestety dwór nie przetrwał pożogi II wojny światowej. Spadkobiercy Zofii Kossak i jej męża, Zygmunta Szatkowskiego, postanowili przywrócić dworowi dawną świetność i pamięć o swoim znakomitym rodzie. W 2010 r., w odnowionej części budynku otwarto Centrum Kultury i Sztuki „Dwór Kossaków”. Znalazły się tu m.in. eksponaty związane z Zofią i jej sławną rodziną. Dzięki nowoczesnym multimediom można zobaczyć zdjęcia, fototapety czy wysłuchać głosu samej pisarki. Głównym zadaniem Centrum jest prowadzenie działalności edukacyjnej (np. warsztaty literackie, plastyczne, teatralne, wernisaże) oraz prezentacja zbiorów związanych z życiem i twórczością pisarki. Od kilku już lat Fundacja im. Zofii Kossak organizuje tu słynne już cykle imprez kulturalnych - tzw. „Artystyczne Lato u Kossaków” (plenery malarskie i rzeźbiarskie, koncerty, spektakle teatralne itp.). Warto zwrócić uwagę również na park otaczający zabytkowy dwór oraz na odrestaurowane zabudowania gospodarcze dawnego folwarku Kossaków. Nieopodal dworu, w dawnym domku ogrodnika (w którym Zofia spędziła ostatnie lata życia, od 1957 do 1968 r.) działa - utworzone jeszcze przez męża pisarki, Zygmunta Szatkowskiego - Muzeum Biograficzne im. Zofii Kossak.
Górki Wielkie są (wbrew nazwie) niewielką miejscowością powiatu cieszyńskiego, położoną pomiędzy Skoczowem a Brenną. Dwór w Górkach Wielkich zbudowano w 1734 r. Przez dziesiątki lat zmieniał swoich właścicieli, aż do r. 1922, gdy zamieszkała w nim rodzina Kossaków – Tadeusz i Anna, a później również ich córka, Zofia Kossak, urodzona w r. 1889, zmarła w 1968. To właśnie w góreckim dworze powstały jej najsłynniejsze utwory poświęcone Śląskowi (m.in. „Nieznany kraj”, „Wielcy i mali”), dla dzieci i młodzieży („Kłopoty Kacperka góreckiego skrzata”, „Topsy i Lupus”, „Bursztyny”), a przede wszystkim wielkie powieści historyczne (m.in. trylogia: „Krzyżowcy”, „Król trędowaty” i „Bez oręża”). W okresie międzywojennym dwór tętnił życiem artystycznym. Przyjeżdżali tu m.in. Jan Parandowski, Maria Dąbrowska, Melchior Wańkowicz czy Wojciech Kossak ze swoimi dziećmi (Jerzym Kossakiem, Marią Pawlikowską-Jasnorzewską i Magdaleną Samozwaniec). Niestety dwór nie przetrwał pożogi II wojny światowej. Spadkobiercy Zofii Kossak i jej męża, Zygmunta Szatkowskiego, postanowili przywrócić dworowi dawną świetność i pamięć o swoim znakomitym rodzie. W 2010 r., w odnowionej części budynku otwarto Centrum Kultury i Sztuki „Dwór Kossaków”. Znalazły się tu m.in. eksponaty związane z Zofią i jej sławną rodziną. Dzięki nowoczesnym multimediom można zobaczyć zdjęcia, fototapety czy wysłuchać głosu samej pisarki. Głównym zadaniem Centrum jest prowadzenie działalności edukacyjnej (np. warsztaty literackie, plastyczne, teatralne, wernisaże) oraz prezentacja zbiorów związanych z życiem i twórczością pisarki. Od kilku już lat Fundacja im. Zofii Kossak organizuje tu słynne już cykle imprez kulturalnych - tzw. „Artystyczne Lato u Kossaków” (plenery malarskie i rzeźbiarskie, koncerty, spektakle teatralne itp.). Warto zwrócić uwagę również na park otaczający zabytkowy dwór oraz na odrestaurowane zabudowania gospodarcze dawnego folwarku Kossaków. Nieopodal dworu, w dawnym domku ogrodnika (w którym Zofia spędziła ostatnie lata życia, od 1957 do 1968 r.) działa - utworzone jeszcze przez męża pisarki, Zygmunta Szatkowskiego - Muzeum Biograficzne im. Zofii Kossak.
Górki Wielkie są (wbrew nazwie) niewielką miejscowością powiatu cieszyńskiego, położoną pomiędzy Skoczowem a Brenną. Dwór w Górkach Wielkich zbudowano w 1734 r. Przez dziesiątki lat zmieniał swoich właścicieli, aż do r. 1922, gdy zamieszkała w nim rodzina Kossaków – Tadeusz i Anna, a później również ich córka, Zofia Kossak, urodzona w r. 1889, zmarła w 1968. To właśnie w góreckim dworze powstały jej najsłynniejsze utwory poświęcone Śląskowi (m.in. „Nieznany kraj”, „Wielcy i mali”), dla dzieci i młodzieży („Kłopoty Kacperka góreckiego skrzata”, „Topsy i Lupus”, „Bursztyny”), a przede wszystkim wielkie powieści historyczne (m.in. trylogia: „Krzyżowcy”, „Król trędowaty” i „Bez oręża”). W okresie międzywojennym dwór tętnił życiem artystycznym. Przyjeżdżali tu m.in. Jan Parandowski, Maria Dąbrowska, Melchior Wańkowicz czy Wojciech Kossak ze swoimi dziećmi (Jerzym Kossakiem, Marią Pawlikowską-Jasnorzewską i Magdaleną Samozwaniec). Niestety dwór nie przetrwał pożogi II wojny światowej. Spadkobiercy Zofii Kossak i jej męża, Zygmunta Szatkowskiego, postanowili przywrócić dworowi dawną świetność i pamięć o swoim znakomitym rodzie. W 2010 r., w odnowionej części budynku otwarto Centrum Kultury i Sztuki „Dwór Kossaków”. Znalazły się tu m.in. eksponaty związane z Zofią i jej sławną rodziną. Dzięki nowoczesnym multimediom można zobaczyć zdjęcia, fototapety czy wysłuchać głosu samej pisarki. Głównym zadaniem Centrum jest prowadzenie działalności edukacyjnej (np. warsztaty literackie, plastyczne, teatralne, wernisaże) oraz prezentacja zbiorów związanych z życiem i twórczością pisarki. Od kilku już lat Fundacja im. Zofii Kossak organizuje tu słynne już cykle imprez kulturalnych - tzw. „Artystyczne Lato u Kossaków” (plenery malarskie i rzeźbiarskie, koncerty, spektakle teatralne itp.). Warto zwrócić uwagę również na park otaczający zabytkowy dwór oraz na odrestaurowane zabudowania gospodarcze dawnego folwarku Kossaków. Nieopodal dworu, w dawnym domku ogrodnika (w którym Zofia spędziła ostatnie lata życia, od 1957 do 1968 r.) działa - utworzone jeszcze przez męża pisarki, Zygmunta Szatkowskiego - Muzeum Biograficzne im. Zofii Kossak.